Hepsini Affettim ve Bağrıma Bastım!

0
961

Okuduğum, duyduğum o kadar hikayeye nazaran şimdi çok fazla bir zaman gibi gelmiyor 1.5 sene. Ne çok gözyaşı döktüm. Evliliğimizin en güzel zamanları kabus gibi geçti. Eşim harika bir insan hep geçecek ben inanıyorum diyordu. Benim en büyük yanlışım sıkıntımı belki yardımları olur, belki dua ederler çabuk atlatırım diye birkaç dost bildiğim insana anlatmak oldu. Kaynanam, görümcen ve eşimin bütün ailesi duydu. Çok karışmıyor gibi görünseler de beni lafları lafları ve sözleriyle içten içe yok ettiler.

Evliliğimizin ilk ayında cinsel terapi uzmanına gittik. Bana parmak eğzersizi yapmamı söyledi. İlk seansta yapmayı bıraktım, aklıma geldikçe bile irkiliyordum. 2-3 seansta yapamadığımı yapamayacağımıda anlayınca azarlayarak tedaviyi bıraktı. 1 yıl geçti eşim çok rahat ve anlayışlıydı. Bana sevgisinde saygısında hiç değişmedi. Aksine arttı. Ama ben çok kötüydüm boşanalım diyordum. Eşimin ailesi kız olmadığımı ima etti. Ortaya çıkacak diye korkuyor numarası yapıyormuşum güya. Çıldırdım rapor alıp yüzlerine çarpmak istedim. Eşim bırakmadı. Ben sana inanıyorum, kimin ne söylediğini bırak bize odaklan atlatacaz diyordu. Zaman ilerliyor hayat git gide zehir oluyordu. Çocuk soranlar, daha olmadımı diyenler…

Eşimle bir gün internette çözüm yolu ararken Necla hanımı bulduk. Eşim ilk başta biz yenelim gerek yok dedi. Bir süre daha böyle vakit kaybettik. Daha sonra ağlamalarıma dayanamayarak tamam gidelim dedi. İlk görüşmemizde Necla hanımla görüştük. Bana sarıldı, gözlerin çok güzel o gözler gülecek dedi. Kendimi kimsesiz hissettiğim bu şehirde birinin bana sarılması çok iyi geldi. O an tamam dedim kabus bitiyor. Daha sonra Makbule hanımla telefon görüşmelerimiz başladı. Çok destek oldu, gece yarılarına kadar yazıyordum. Korkuyorum diyordum. Korkma ben hep yanında olacağım diyordu, hep elini tutacağım. Sizi zorlarsam sıkarsam beni bırakmazsınız dimi diyordum ikiside kesinlike hayır diyordu. Yenmiştim kabus bitmişti. Yine sarıldık birbirimize yine ağladım ama bu sefer mutluluktan. Artık yarım değildim, eksik değildim. Sokakta kimi görsem sarılmak, toplum içine girip herkese benden çayyy demek istiyordum. Keşke daha önce psikiyatrislere gidip vakit kaybetmeden Necla hanımı bulsaydım. Artık bu şehirde eşim dışında güvendiğim inandığım ve sevdiğim bir ailem daha var. Necla hanım ve Makbule hanım. SİZİ ÇOK SEVİYORUM. İYİKİ VARSINIZ.

Bana o kadar ağır lafları söyleyen insanlarla aram mı nasıl?

HEPSİNİ AFFETTİM VE BAĞRIMA BASTIM!

Şuanda bu mektubu okuyan vajinismus hastası değerli arkadaşlarım;

Bu benim başarı mektubumdur.

Vajinismus aşılması imkansız bir hastalık değilmiş. Zamanla olur diyerek erteleyerek mutsuz olmayın. Sadece doğru kişileri işinde uzman kişileri bulmak yetiyor. Necla hanıma ve Makbule hanıma sonsuz güvenebilirsiniz. Önce Allah sonra onlar yardımcınız olsun.

Önceki İçerikTam bir kadın olabildiğimi hissediyorum!
Sonraki İçerikKüçücük Bir Kelebek Etkisiydi
“Güç ve güveni hep dışımda aradım ama bunlar insanın içinden gelir ve her zaman oradadır.” (Sigmund Freud) | Kelebek Kadın Danışmanlık ile yenilenen yaşamlar. Hemen şimdi, kendini keşfetmeye başla!