Merhabalar;
Öncelikle duygularımı dile getirmek istememdeki en büyük amacım kendine inanmayan, başaramayacağını düşünen, kendini çaresiz hisseden hemcinslerim için..
9,5 ay önce eşimle mutluluğa bir adım atmıştık. Böyle bir durumla karşılaşacağımızı hiç tahmin etmezdik. Bu süreçte çok yıprandık, çok üzüldük, kavgalarımız bitmedi ve kendimi ilk defa bu kadar çaresiz hissediyordum. Evliliğin bu şekilde ilerleyemeyeceğini düşünürken çözüm aramaya başladım.
Şuan sizlerin yaptığı gibi Kelebek Kadın başarı mektuplarını okumaya başladım. Her gün acaba ben de yapabilir miyim? Benim diğer kadınlardan farkım ne? Diye düşünürken eşimle görüşüp Kelebek Kadın’ın yolunu tuttuk. Necla Hanım ve Pınar Hanım’la tanıştık. Tabii ki gözlerimden o korku güvensizlik ve mutsuzluk çok belli oluyordu. Pınar Hanım ve Necla Hanımın hoş sohbeti ve anaç yaklaşımlarıyla birlikte başaracağıma dair içimde bir inanç oluşmuştu ve seansa başlamaya karar verdim.
Seansa başlamadan önce “bunu ben de her kadın gibi başaracağım” dedim kendime.
Ve tek seansla bir hemşire olarak vajinismusu yendim. Kelebek Kadınların arasına ben de katılmıştım. Bir gün sonrasında bile o kadar fark vardı ki kendimde, mutluydum. Omuzlarımdan yük gitmiş gibi hissediyordum ve özgüvenim yerine gelmeye başlamıştı. Necla Hanım ve Pınar Hanım’a desteklerinden dolayı çok teşekkür ediyorum. Kelebek Kadın’a gelmeseydim şu an hala başka mektuplar okuyor olacaktım.
Bu yüzden diyorum ki, keşke daha önce gelseydim ve zaman kaybetmeseydim…
Şimdi sen de bu yazdıklarımı okuyorsan Kelebek Kadın olmak için zaman kaybetme derim.
