Bugün geriye kalan hayatımın ilk günü..
Soru işaretleriyle, acabalarla, çaresizce, sessiz sedasız geçen 3 koca yıl. Şimdi geriye dönüp baktığımda “keşke” diyorum. Koskoca uykusuz geceler, ağlamalar bunun için miydi?
Bu kesinlikle bir ‘erteleme hastalığı’. Ki benim tedaviyi kabullenmem dahi 1 yılımı aldı. Şimdi bu yazdıklarımı okuyacak olanlara tavsiyem 1 gün dahi beklememeleri.
Tüm bunlara rağmen şanslıydım ki tedavim yanı başımdaydı. İşlerini özveriyle yapan çok iyi insanlarla tanıştım ve inanılmaz rahat bir tedavi süreci geçirdim. Kendime güvenimin gelmesinde ve yeniden doğmama vesile olan Necla hanım ve ekibine çok minnettarım.
Son olarak her şey yoluna girdiğinde, düzeldiğinde ‘neden’ ve ‘keşke’ kelimeleri ile baş başa kalmamak için lütfen beklemeyin, ertelemeyin. Bize lazım olan güç aslında aslında tam içimizde! Tabi ki bu süreçte elimi hiç bırakmayan eşime de çok şey borçluyum.
