Sevgili Necla Hocam,
Bu mektubu yazmaktan biraz geciktim. Hayatta benim kadar canı tatlı başka bir insan var mı bilmiyorum. Varsa eğer o kadınları Umut olmak için yazıyorum.
Evliliğimizin en başında vajinismus olduğumu kabul ettim. Psikolojik ve fizyolojik sayısız destek aldım. Hiçbirinde başaramadım. Instagram’da gezinirken “Kelebek Kadınlar Kulübü”ne denk geldim. Sizinle konuştuktan sonra başaracağıma koşulsuz inandım. Ve online seansta ben de bir “kelebek kadın” oldum. Girmek istemediğim evime uçarak gidiyorum artık. Bunca zaman korktuğum, kaçtığım olayın bu olduğuna hala inanamıyorum. O yüzden bu sorunu yaşayan herkesi çok iyi anlıyorum ve işi ehline bırakmalarını tavsiye ediyorum.
Size çok teşekkür ederim sağ olun, var olun. İyi ki iyi ki varsınız. Son olarak nacizane tavsiyem Necla Hocamla yolunuz kesişmişse koşulsuz inanın. O zaten sizi kendinize inandırıyor. Hayatıma kattığınız bu ışık umarım yolunuza hep aydınlık olur.
Evliliğinin 15. ayın da “Kelebek Kadın” olmuş başarmış bir kadın.
(Bunlar gerçek mi diye düşünmenizi, tereddüt etmenize hiç gerek yok “kelebek kadınlarda” “Hocam” da “başaran herkeste” gerçek.)
